ԱՄՆ-ի նորընտիր նախագահ Դոնալդ Թրամփը, պաշտոնը ստանձնելու առաջին իսկ օրից, ծրագրում է վերականգնել իր «առավելագույն ճնշման ռազմավարությունն Իրանին սնանկացնելու համար»՝ գրում է Financial Times-ը: «Առավելագույն ճնշման» արշավը նպատակ ունի զրկել Իրանին բանակը հզորացնելու հնարավորությունից, սակայն վերջնական նպատակը Թեհրանին միջուկային նոր համաձայնագրի շուրջ բանակցությունների մղելն է։               
 

«Հայոց դարձը» վաղեմության ժամկետ չի ճանաչում

«Հայոց դարձը» վաղեմության ժամկետ չի ճանաչում
08.05.2009 | 00:00

ՍԽԱԼՎԵԼՈՒ ԻՐԱՎՈՒՆՔՈՎ
Այս նոր խորագրի տակ «Իրավունքը de facto»-ն պատրաստ է տպագրելու խորքային խնդիրներ շոշափող հոդվածներ` ընդսմին համամիտ չլինելով կամ ոչ միշտ համամիտ լինելով դրանցում արտահայտված տեսակետներին և առաջնորդվելով ֆրանսիացի դասականի հայտնի իմաստախոսությամբ. «Ես բացարձակապես չեմ կիսում Ձեր տեսակետը, սակայն կյանքս կտամ` այն արտահայտելու Ձեր իրավունքը պաշտպանելու համար»։
Ոչ մի համակարգ պատսպարված չէ արտաքին ազդեցությունից, իսկ որպես կանոն հնարավոր չէ կանխատեսել նրա չափերն ու ձևերը: Այնպիսի համակարգի պաշտպանական կարողությունը, ինչպիսին ոտքի կանգնող մեր ժողովրդինն է, սկզբունքորեն կախված է պետության ղեկավար կազմի դիալեկտիկակիբեռնետիկական մեթոդաբանության իմացության աստիճանից: Այսօր աշխարհին քաղաքականություն թելադրող գերտերությունների ազդեցությունները նորանկախ պետությունների վրա անհամարժեք են և նպատակ ունեն նրանց դարձնելու իրենց կցորդն ու խամաճիկը: Այդ նպատակին հասնելու համար արտաքին ուժի կենտրոններն առաջին հերթին հավաքագրում են թիրախ դարձած երկրների հետադիմական ուժերին:
Դեռևս 2002-ի օգոստոսին ՀՀ-ում հավատարմագրված արևմտյան երկրների դեսպանները հանդիպեցին մեր առաջին նախագահի հետ: Հանդիպման մասին տեղեկություն տալու պարտականությունը հանձնարարված էր Իտալիայի դեսպան Տարաբալցային: Վերջինս հանդիպման արդյունքն իր ուզած ձևով դիպուկ ներկայացնելու նպատակով լրագրողներին պատմեց հին աշխարհում իր մայրաքաղաքի հետ պատահած մի դրվագ: Մի ոմն հողագործ` Չինչինատո անունով, սենատի խնդրանքով ղեկավարում է Հռոմի զորքերը և հաղթում բարբարոսներին: Դրանից հետո հերոսը, ինչ-ինչ բաներից խռոված, նորից նվիրվում է իր գործին: Որոշ ժամանակ անց Հռոմը դարձյալ հայտնվում է վտանգի առաջ: Սենատը երկրորդ անգամ է դիմում Չինչինատոյին, սակայն վերջինս մերժում է սենատի խնդրանքը` ասելով, որ ինքն այն դեպքում կառաջնորդի հռոմեական զորքերը, ԵԹԵ ԻՐԵՆ ԽՆԴՐԵՆ ԱԶԳՈՎԻ: Եվ… Հռոմը փրկվում է երկրորդ անգամ:
Մեկնաբանություններն ավելորդ են: Դրսում շատ լավ գիտեն, որ եթե 2002-ին ՀՀ առաջին նախագահը, ինչպես Չինչինատոն, մերժեց իրենց առաջարկությունը, ապա հետագայում «համաժողովրդական կանչով» նրան նորից գործող նախագահ դարձնելու խոստումով կարելի է իրենց կողմից կառավարելի նոր շարժում ստեղծել, որի հաջողության դեպքում Հայաստանը ոչ միայն վերջնականապես կկորցնի իր պետականությունը, այլև, բախվելով իր անզորությանը, սեփական աչքում կկորցնի ազգային արժանապատվության վերջին կաթիլը: Այսինքն, մենք տանուլ կտանք և՛ տնտեսապես, և՛ բարոյապես:
Շատ այլ օրինակներ էլ կարելի է բերել, թե ինչպես են օտարները մեր իսկ ձեռքերով քանդել մեր տան պատերը:
Սակայն արտաքին ազդեցությունները ճիշտ գնահատելու համար հարկ է քննարկել դրանց, թող թույլ տրվի ասել, նախասկիզբ ազդեցությունը: Խոսքն այն գործընթացի մասին է, որը մեր պատմության մեջ անվանվել է «հայոց դարձ» և որը, իբրև, ավարտվել է 301 թվին: Առանց այդ քննարկման հայի ինքնաճանաչումը, որն իրոք սկսել է արթնացում ապրել, կմնա կիսատ:
Այսպիսի մի հարցադրում անենք. ի՞նչ էր մեզ մատուցվում, ի՞նչ նպատակով և ո՞ւմ կողմից: Այս հարցերը կենսական նշանակություն են ունեցել դարերի հոլովույթում և այդպիսին էլ շարունակում են մնալ: Դրանց պատասխանելու համար նախ` ուշադրության արժանացնենք հետևյալ մեթոդական մոտեցումը. պատմության մեջ պատմությունից ավելի էական է այն, թե ինչու է պատմությունը կայացել հենց այդ և ոչ այլ կերպ: Այս առումով այսօր դեռևս չունենք մեր պատմության անկողմնակալ, իրատեսական շարադրանքը:
Այն հեռավոր ժամանակներում մեզ մատուցվում էր ընդամենը մեր էությունը` վերցված մեր հեռավոր նախնիներից, բայց աղքատացրած մի կազմամասով, իբրև աստվածայինով կերպափոխված նորություն:
Այժմ նպատակների մասին: Դրանք երկուսն էին. այնքան, որքան մաս ուներ «Բիբլիա» անվանված գիրքը: Զարմանալի չէ՞, որ մարդկության քրիստոնյա հատվածը, քաջ գիտակցելով հին և նոր կտակարանների բովանդակության աղաղակող հակասությունը, սուրբ է անվանել դրանց միասնությունը: Հարկ է արժանին մատուցել դրանք գրողներին և նրանց տաղանդին: Նրանք կարողացել են «Բիբլիան» այնպես շարադրել, որ երաշխավորված լինի հաջորդ դարերում դիմակազերծվելու վտանգից: Այո, «Բիբլիան» պատվերով գրված գիրք է, և նրա նպատակը հմտորեն թաքնված է նրա տարփողվող տեսքի հետևում:
Ասում են` հին կտակարանը հրեաների հին պատմությունն է: Միգուցե, սակայն այն հավակնում է շատ ավելիին, քան սոսկ մեկ ժողովրդի պատմությունն է: Սիրո և խարդավանքի, հայրենասիրության և հայրենադավության, մարդկայինի և տմարդիի, իրականի և անիրականի շատ ուրիշ դրամատիկ դրվագների ժողովածու է, որոնք մեծամասնորեն փոխառված են այլ ժողովուրդների մշակույթներից, որոնք Եհովա աստծո հմուտ խաղարկմամբ դառնում են նոր ներկայացում, որի բովանդակության հետնախորքը միշտ քողարկված է և միշտ էլ անփույթ ընթերցողի գիտակցության մեջ առաջացնում է այլոց նկատմամբ հրեաների առավելության զգացում: Մի քանի օրինակ, որպիսիք տասնյակներով կարելի է գտնել հին կտակարանում: «Եվ դու կբնաջնջես այն բոլոր ազգերը, որոնց քո ձեռքը կտա տեր Աստվածը: Եվ քո աչքը չպետք է նրանց խնայի (իմաստ կա՞ մեկնաբանելու այս ռասիստական հրահանգը- Ա.Ս.)։ Եվ քո տեր Աստվածը կամաց-կամաց քո առաջ կքաշի այդ ազգերը, և պետք չէ դու նրանց միանգամից բնաջնջես, որովհետև կավելանան քո դեմ դաշտային գազանները (պե՞տք է բացատրել, թե ինչ է ուսուցանում Եհովան իր ընտրյալ ժողովրդին- Ա.Ս.): Եվ քո տեր Աստվածը նրանց կբերի խորունկ ընկճվածություն, որպեսզի նրանք կործանվեն (ի՞նչ ընկճվածության մասին է ակնարկվում- Ա.Ս.)» (Հինգերորդ գիրք, Մովսեսի, գլ.7):
«Այնժամ օտարների որդիները քո պարիսպները կկառուցեն, իսկ նրանց թագավորները կծառայեն քեզ: Եվ մշտապես բաց պիտի լինեն քո դարպասները, նրանք չպետք է փակվեն ցերեկ ու գիշեր, որպեսզի քեզ բերվեն ազգերի հարստությունները: Քանզի այն ժողովուրդն ու թագավորությունը, որ չեն ցանկանա քեզ ծառայել, կկործանվեն, այդպիսիք կոչնչացվեն: Քեզ հարստահարողների զավակները խոնարհաբար կգան դեպի քեզ և կընկնեն քո ոտքերը, բոլոր քեզ ատողները երկրպագելու են քեզ և քեզ տիրոջ քաղաք, Իսրայելի Սուրբ Սիոն կանվանեն: Եվ դու պիտի ազգերի կաթով հագենաս և արքայական ստինքներ ծծես…» (Մարգարեություն Եսայու, գլ. 60):
Եվ քրիստոնյա աշխարհն այսօր էլ դեռ հանդուրժո՞ւմ է, որ այս մարդատյաց քարոզն ընդունվի, այն էլ` որպես աստվածային պատգամ: Արժե, որ հայ ժողովրդի ճակատագրով անհանգստացող հայ մտավորականները գոնե, նախ, տեղյակ լինեն Եհովայի պատվերի մասին, հասկանան այդ հակամարդկային հրահանգների բովանդակությունը, ապա և համակարգեն ժողովրդի ինքնապաշտպանական բնական ձգտումները:
Առաջնային է մի շատ կարևոր հարց. ովքե՞ր էին Եհովա աստծո կերպարը կերտողները: Այդ ամենը բխում էր հրեաների ազգային էությունի՞ց, թե՞ նրանց վերնախավի մտքի արգասիքն էր, որի իրականացման դեպքում աշխարհի հարստությունները կհայտնվեն հենց միայն նրանց ձեռքում: Քեննեթ Հոֆֆը 1970-ին ԱՄՆ-ում հրատարակած «Կոմունիզմի հայրը սատանիզմ է» գրքում վկայակոչում է հետևյալ փաստը. «Համաձայն հրեական կաբալայի գրառումների` Սիոնի իմաստունները մ.թ.ա. 929 թվին կազմել էին մի քանի սխեմա, թե ինչպես կաբալայի միջոցով խաղաղ ճանապարհով նվաճեն ամբողջ աշխարհը»: Դա իրականանալու էր սիմվոլիկ օձի խորամանկությամբ, որի գլուխը ներկայացնում է նրանց, ովքեր հասու էին հրեական վարչակազմի պլաններին, իսկ մարմինը ներկայացնում է ժողովրդին, ընդ որում, այդ վարչակազմի գոյությունը պետք է գաղտնի պահվեր անգամ հրեաներից: Այս փաստը շատ է խոսուն: Այն ոչ միայն արդարացնում է բարձրացված հարցը, այլև պատասխանում է դրան: Քեննեթ Հոֆֆը նկատել է տալիս նաև այդ գաղափարախոսության կենսունակությունը, որն ապահովվում էր ժամանակի ընթացքում նորանոր դրսևորումներով, ինչպես գրիպի վիրուսը: Դրանցից մեկի մասին Հոֆֆը գրում է. «…Այնտեղ (այլ երկրներում) կստեղծեն հոգևոր ապաբարոյականացում և բարքերի կտրուկ անկում, հիմնականում ֆրանսուհիների, իտալուհիների և այլոց անուններով դիմակավորված հրեա կանանց միջոցով: Նրանք ազգերի գլխին կանգնած տղամարդկանց կյանքում անբարոյականություն սերմանելու ամենահուսալի իրականացնողներն են»: Գուցե արժե՞ հիշել նաև մեր դյուցազնավեպի այն դրվագները, որոնք ներկայացնում են Ձենով Օհանի հրեուհի կնոջ` Սառայի վարքը, հատկապես նրա վավաշոտ նկրտումները պատանի Դավթի նկատմամբ:
Բանն այն է, որ հրեան միշտ գործել է ստվերում, նա համամարդկայինի հետ երբեք բացահայտորեն չի առճակատվել: «Աշխարհը կառավարում են ոչ թե նրանք, ովքեր բեմի վրա են,- ասում էր անգլիացի հայտնի քաղաքական գործիչ և ոչ հայասեր Բենջամեն Դիզրայելին,- այլ նրանք, ովքեր բեմի հետևում են»: Հիշենք և Հենրի Ֆորդի խոսքերը. «Հսկողության տակ վերցրեք սեփական շահի համար պատերազմներ ստեղծող 50 առավել հարուստ հրեա ֆինանսիստների, և պատերազմները կվերանան»: ՈՒշադրության է արժանի «պատերազմներ ստեղծող» բառակապակցությունը: Սակայն պարզվում է, որ այդ սատանան անորսալի է: Նա աննկատ է գործում նաև այսօր և դարձել է միջոց, կուռ ռազմավարությամբ մի գործուն ուժ, որն անթաքույց ձգտում է տիրել աշխարհի մի բևեռին, մյուսը տալով մնացած բոլորին:
Վերադառնանք «Բիբլիային»։ Այնտեղ ռազմավարությունը կամ առաջին նպատակը հրեա ազգի գերազանցությունը մյուսների նկատմամբ որպես աստվածային պատգամ ներկայացնելն էր: Հերթը մարտավարությանն էր: Ինչպե՞ս անել: Մի բան պարզ էր` առանց «աստվածայինի» միջամտության գործը գլուխ չէր գա: Եհովային բացահայտ վկայակոչել այլևս չէր կարելի, դա վտանգավոր հետևանքներ կունենար: Եհովայի կերպարը արդեն կարող էր խանգարել: Մեկ այլ երկնային էր պետք: Ինչպե՞ս պետք է գործեր և ի՞նչ պետք է աներ նա: Որքան էլ պարզունակ հնչի, այստեղ տեղին է հիշել մեծն Թումանյանի` Ֆիրդուսուց մեջբերած խոսքերը. «Ի՜նչը կհաղթի կյանքում հերոսին, թե չլինեն կինն ու գինին»: Այո՛, նրանք երկուսն էլ գերազանց են ազդում «հերոսի» ուղեղի վրա և արդյունավետ մթագնում են այն: Ուրեմն ազգերին հաղթելու համար պետք է բթացնել, մթագնել նրանց բանականությունը: Բայց որտեղի՞ց այդքան «կին ու գինի»: Սակայն, պարզվում է, դրանք պետք էլ չեն, եթե կա մեկ ուրիշ, շատ ավելի զորեղ միջոց. դա խոսքն է, այն Բանը, որ կարող է հաշիշի ազդեցություն ունենալ լսողի վրա: Եվ ծնվեց… Քրիսոտոսը: Քրիստոսի ծննդի և հարության առասպելի մեջ խորաթափանցություն, հեռատեսություն և մտքի սլացք կա: Անգամ Պրոմեթևսը չարժանացավ այդպիսի փառքի: Քրիստոսին վերագրվելու և պարտադրվելու էր հետևյալ պարզ առաքելությունը. լինել այնպիսի անզոր զորություն, որի գործունեության ավարտից հետո արդյունքում մնա մեծ անզորություն: Եվ երբ ազգերը հայտնվեն հենց այդ վիճակում, հրեան կկատարի Եհովայի պատվերը: Բայց որպեսզի հրեան ինքն էլ չենթարկվի այդ հաշիշի ազդեցությանը, նա պետք է դավանի այլ գաղափարի, խոսքի ու բանի:
Նիցշեն Զրադաշտի բերանով դիպուկ է բնութագրում Քրիստոսի առաքելությունը. «Նա, ով գրում է արյունով և առակներով, ուզում է ոչ թե իրեն կարդան, այլ անգիր անեն: Խարանված գերիներ են նրանք (հոգևորականները- Ա.Ս.): Նա, ում փրկիչ են անվանում, շղթայել է նրանց… մոլորության և կեղծ արժեքների շղթաներով: Օ՜, եթե որևէ մեկը փրկեր նրանց այդ փրկչից: Կեղծ արժեքների և մոլորության շղթաներով պետք է գերվեին ամբողջ ազգեր: Այսպիսին է եղել ծրագիրը ի սկզբանե»: Նոր կտակարանը պետք է դառնար Սիոնի իմաստունների պատրաստած գաղափարական տրոյական ձին մնացած ազգերի ամրոցում:
Եվ ուղարկվեցին առաքյալներն աշխարհի ծագերը` իրականացնելու այդ ծրագիրը: Առաջին թիրախները եղան Հռոմն ու Հայաստանը: Ինչո՞ւ Հռոմը։ Որովհետև հրեան հեծում էր հռոմեական լծի տակ, պետք էր Հռոմը ներսից բարոյազուրկ անել և քայքայել: Իսկ ինչո՞ւ նաև Հայաստանը դարձավ քրիստոնեության տարածմամբ հրեական ծրագրի համար գլխավոր թիրախ: Հրեաների ծրագիր դիմակազերծելու իրական վտանգը հայերից էր գալու, ուստի, նախ, պետք է ոչնչացվեր նրանց մեջ այն ամենը, ինչը կարող էր հիշեցնել արիականը: Հենց այդ հանձնարարությունն էլ փայլուն իրագործեց ազգային կասկածելի ծագում ունեցող Գրիգոր Լուսավորիչը:
Արմեն ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Տեխնիկական գիտությունների թեկնածու

Դիտվել է՝ 2789

Մեկնաբանություններ